در مورد بیماری پسوریازیس بیشتر بدانیم!
پسوریازیس یا داءالصدف بیماری پوستی مزمن خودایمنی است. این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به سلول‌های کراتینوسیت حمله می‌کند. این حمله باعث افزایش سرعت چرخه‌ی رشد سلول‌های پوست میشود به این معنی که سرعت تولید سلول‌های پوستی از میزان ریزش آن‌ها بیشتر است. این بیماری مسری نیست.
پنج نوع اصلی پسوریازیس شامل پلاک، خال‌خال، معکوس، پوسچرلر و اریترودرمیک می‌باشد. شایعترین آن پسوریازیس پلاک مانند است که با ناحیه‌هایی قرمز رنگ با پوششی نقره‌ای و سفید از سلول‌های مردهی پوست مشخص میشود. پسوریازیس در هر نقطه‌ای از بدن مانند زانو، آرنج، پوست سر و کف دست و پا می‌تواند مشاهده شود و با سایر شرایط جسمی جدی مانند دیابت، بیماری‌های قلبی و افسردگی در ارتباط است.گروهی از بیماران مبتلا به پسوریازیس درگیری مفصل (آرتریت) و ناخن دارند.
به نظر می‌رسد که پسوریازیس یک بیماری ژنتیکی است و محرک‌های آن استرس، صدمه به پوست، برخی داروها و عفونت می‌باشد.
پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما می‌تواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. زنان و مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا می‌شوند.
تشخیص پسوریازیس ممکن است به علت شباهتش با دیگر بیماری‌های پوستی، مانند اگزما، سخت باشد. اگر فکر می‌کنید به این بیماری مبتلا شده‌اید، با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما معمولا با بررسی علائم و یک معاینه فیزیکی ساده، این بیماری را تشخیص می‌دهد. گاهی جهت تشخیص به نمونه برداری (بیوپسی) از ضایعات نیاز می باشد. در این روش پزشک با بریدن تکهٔ کوچکی از پوست و بررسی آن زیر میکروسکوپ، بیماری را تشخیص می‌دهد.
پسوریازیس پلاکی:
بیماری پسوریازیس پلاکی شایعترین نوع پسوریازیس است که به صورت برجستگی‌های قرمزی دیده میشود که روی آن را لایه‌ای از سلول‌های پوستی مرده به رنگ سفید نقره‌ای پوشانده است. این پلاک‌ها اغلب روی پوست سر، زانوها، آرنج‌ها و پایین کمر دیده می‌شوند و اکثراً خارش دارند، حتی ممکن است ترک بخورند و دچار خونریزی شوند.
پسوریازیس قطره ای:
بیماری پسوریازیس خال‌دار (GUH-tate) نوعی پسوریازیس است که به صورت ضایعه‌های کوچک نقطه‌مانند پدیدار میشود. این نوع پسوریازیس اغلب در کودکی و اوایل بزرگسالی و به دنبال یک عفونت استرپتوکوکی شروع میشود. پسوریازیس خال‌دار دومین نوع رایج پسوریازیس بعد از پسوریازیس پلاکی است، به طوری که ۱۰ درصد افرادی که پسوریازیس دارند، به نوع خال‌دار آن مبتلا هستند.
پسوریازیس معکوس:
بیماریپسوریازیس معکوس به صورت ضایعه‌های بسیار قرمز رنگ در چین‌خوردگی‌های بدن مانند پشت گردن، زیر و کشاله‌ی ران دیده میشود و ممکن است ظاهری صاف و درخشان داشته باشد. بسیاری از افرادی که به این نوع پسوریازیس مبتلا هستند، همزمان در دیگر قسمت‌های بدنشان به نوع دیگری از پسوریازیس هم دچار شده‌اند.
پسوریازیس پوسچولار:
مشخصه‌ی اصلی پسوریازیس پوسچولار (PUHS-choo-lar) وجود دانه‌های جوش سرسفید است که اطراف آن‌ها را پوست قرمز فراگرفته است. مایع سفید درون این دانه‌ها عفونت نیست و حالت مسری هم ندارد، بلکه این مایع سفید، همان گلبول‌های سفید هستند. این نوع پسوریازیس، ممکن است در هر بخشی از بدن دیده شود ولی اغلب روی دست‌ها و پاها ظاهر میشود.
پسوریازیس اریترودرمیک:
پسوریازیس اریترودرمیک (eh-REETH-ro-der-mik) نوع بسیار شدید پسوریازیس است. که منجر به قرمزی‌های بسیار وسیع و سوختگی مانند در اکثر نقاط بدن میشود. این نوع پسوریازیس بسیار دردناک و خارش‌دار است و ممکن است باعث ورقه شدن پوست بدن شود. پسوریازیس اریترودرمیک بسیار نادر است. و تنها در ۳ درصد افرادی که در طول عمر خود دچار پسوریازیس می‌شوند ظاهر میشود. این نوع پسوریازیس عموماً در افرادی دیده میشود که دارای پسوریازیس پلاکی ناپایدار هستند.
تاکنون درمان قطعی برای بیماری پسوریازیس یافت نشده است ولی امکان کنترل رضایت بخش پسوریازیس برای اکثر بیماران وجود دارد.
برخی از افراد تنها یک بار مبتلا به پسوریازیس می‌شوند که پس از چند ماه بهبود می‌یابند و هرگز تکرارنمی‌شود. در مورد پسوریازیس قطره‌ای که معمولا پس از گلودرد استرپتوکوکی ایجاد میشود نیز به همین صورت است.
استرس می‌تواند باعث شروع پسوریازیس برای اولین بار و یا تشدید پسوریازیس موجود شود. آرامش و کاهش استرس ممکن است به پیشگیری از استرس حاصل از تأثیر پسوریازیس کمک کند.
در درمان پسوریازیس مدیریت و کنترل بیماری اهمیت دارد. صحبت با پزشک برای پیدا کردن یک درمان برای کاهش یا حذف نشانه‌های پسوریازیس لازم است. یک درمان برای یک فرد مبتلا به پسوریازیس ممکن است برای دیگری کار نکند؛ بنابراین مهم است که گزینه‌های درمانی مختلف را بدانید و سعی در پیدا کردن روش مناسب برای درمان پسوریازیس خود داشته باشید.
انواع روش‌های درمانی عبارتند از: درمان‌های موضعی، نور درمانی، داروهای سیستمیک، بیولوژیک، درمان‌های جدید خوراکی و مکمل و جایگزین.
درمان‌های موضعی
درمان‌های موضعی با تماس به پوست استفاده می‌شوند و معمولا اولین درمان است که امتحان می‌کنید، زمانی که با پسوریازیس تشخیص داده می‌شوید. درمان‌های موضعی را می‌توان بدون نسخه و یا با نسخهی پزشک تهیه کرد.
کورتیکواستروئیدهای موضعی معمولاً شایعترین درمانی است که برای پسوریازیس استفاده شده، باعث کم شدن التهاب و تحریک پذیری پوست میشود. خیلی از اوقات پزشک ترکیبی از یک داروی از بین برندهی لایهی شاخی (کراتولیتیک) مانند اسید سالیسیلیک و استیروئید موضعی را برای شما تجویز می‌کند. نکتهی مهم در مصرف کورتیکوستیروئیدهای موضعی آن است. که غالباً پس از مدتی، دیگر آن پاسخ مطلوب ابتدایی حاصل نمی‌شود. ضمن آنکه خطر نازک شدن پوست در اثر مصرف این داروها نیز وجود دارد. بنابراین انتخاب دقیق نوع استیروئید موضعی و مصرف درست آن می‌تواند باعث کم شدن این اثرات ناخواسته شود.
علاوه بر کورتیکواستروئیدهای موضعی و داروهای کراتولیتیک داروهای قدیمی‌تری چون قطران زغال‌سنگ و دیترانول نیز از مدت‌ها قبل در درمان پسوریازیس بکار رفته و با اثرات قابل قبولی همراه بوده است. همچنین استفاده از ترکیبات موضعی ویتامین D مانند کلسی پوتریول نیز در درمان این بیماری با نتایج خوبی همراه بوده است.
دیگر محصولات که شامل موادی مانند آلوئه ورا، جوجوبا، پیریتیون روی و کپسایسین هستند، برای مرطوب کردن، تسکین دادن، کاهش مقیاس پوسته‌ها و یا تسکین خارش استفاده میشود.
در پسوریازیس پوست سر کوتاه کردن یا تراشیدن مو باعث تأثیر بیشتر درمان‌های موضعی میشود.
از مصرف خودسرانه هر نوع دارو پرهیز کنید و پیش از مصرف با پزشک و یا دکتر داروساز مشورت نمایید.
شرکت دارو سازی سلامت پرمون امین